Ik schrijf dit nu op 25 juli. Er komen vanaf nu een aantal logjes met terugwerkende kracht. Op 30 april werd ik noodgedwongen moeder van 7 koolmeesjes. Het grootbrengen van de jongen is niet voor iedereen te volgen geweest omdat het alleen op Facebook te zien was. Nu komt het hele verhaal dan eindelijk ook op mijn weblog.
April 2020
Voor het eerst in jaren zaten er twee koolmeesjes in het nestkastje bij mij in de tuin. Ze waren er maar druk mee, het vrouwtje deed zoals gewoonlijk al het werk. Ze sleepte van alles het nestkastje in om een mooi nestje te fabriceren, het mannetje was vooral druk met eten, baden en mooi wezen. Dat schijnt normaal te zijn in koolmezenland, het mannetje gaat pas wat doen als de eieren gelegd zijn. Het vrouwtje wordt dan gevoerd door hem als ze gaat broeden, verder zal hij het nest verdedigen tegen indringers en zal hij later helpen met het voeren van de jongen, zo zijn de taken verdeeld.
En inderdaad toen mama koolmees ging broeden ging pa helpen met voeren en hield hij met het nodige geblaas iedereen op grote afstand van het nestkastje. Ook toen de eieren uitkwamen was hij druk in de weer met voeren, ze vlogen af en aan. Regelmatig namen ze een wit pakketje mee naar buiten, een poepzakje.
Helaas zag ik na een paar dagen het mannetje niet meer. Er was vast iets gebeurd want hij was een toegewijde vader. Moeder koolmees stond er dus alleen voor, in ieder geval na 26 april. De jongen waren toen hooguit zo’n 4 dagen oud. Ze vloog de hele dag door met eten naar het nestkastje en tussendoor ging ze even op het nest zitten om de jongen warm te houden. De jongen waren nog kaal en moeten eigenlijk constant warm gehouden worden. Het weer viel ook nog tegen met regelmatig regen waardoor het ook moeilijker werd om insecten te vinden.
Donderdag 30 april
Het arme meesje leek steeds meer uitgeput te raken en op 30 april zag ik haar ineens niet meer terugkomen. Ten prooi gevallen aan een roofdier, of misschien te uitgeput geraakt en het opgegeven? Ik hoorde de jongen luidkeels roepen, kon ze zelfs binnen in huis horen. De hele ochtend opgelet maar ik zag haar niet meer voeren. Tja wat nu… ik kon die kleintjes toch niet laten verhongeren?
Ik belde een vogelasiel voor advies en er werd mij aangeraden (aangezien ik geen vervoer had) om de dierenambulance te bellen, zodat de meesjes daarheen vervoerd konden worden. Helaas bleek de dierenambulance niet of nauwelijks uit de rijden vanwege Corona, we zaten toen natuurlijk nog midden in die crisis. Of ik het zelf zou willen proberen om ze groot te brengen. Normaal is het verboden om zelf wilde vogels op te vangen maar ja crisis hè?
Ik kreeg nog wat advies over het voeren van meelwormen en dat je de kop er eerst af moest halen, omdat ze anders terug kwamen gekropen. 😱
Nog snel wat opgezocht op internet over babyvogeltjes en ik besloot om naast de meelwormen ook Nutribird A21 te halen, dat is een vogelpap speciaal voor babyvogels. Bij de dierenwinkel hadden ze op dat moment net geen meelwormen maar wel moriowormen, bij het zien van deze grote griezels, veel groter dan meelwormen, en in de wetenschap dat ik daar een kop vanaf moest gaan snijden, werd ik een klein beetje draaierig. Ik dacht ik begin wel met de vogelpap.
Heel voorzichtig heb ik het nestje uit het nestkastje gehaald en in een kartonnen doosje geplaatst. Er bleken maar liefst 7 koolmeesjes in te zitten en allemaal nog in leven, al waren er 3 vrij zwak.
Snel de pap aangemaakt, dit moet met kokend water en het moet de juiste temperatuur en dikte zijn. Met behulp van een spuitje ben ik ze gaan voeren, 2 kleintjes wilden niet sperren, die waren te zwak. Met een rubbertip penseel heb ik heel voorzichtig wat pap via de mondhoeken naar binnen gekregen, daarna ging hij ook sperren en kon ik via het spuitje pap geven.
Eentje leek een stuk jonger dan de rest, later uit het ei gekomen of heel veel tekort gekomen waardoor hij een groeiachterstand had opgelopen, wie zal het zeggen. Ik dacht niet dat deze het zou redden, ik heb hem eerst een hele tijd in mijn handen opgewarmd want hij voelde heel koud aan. Daarna een klein drupje water in een mondhoek gedaan waardoor hij een beetje met de snavel ging bewegen, daarna kleine beetjes pap. En ineens ging het bekje wijd open en kon ik hem goed voeren.
De pap moest elke keer opnieuw aangemaakt worden want je kunt het niet bewaren en het mag niet opnieuw opgewarmd worden. De babyvogeltjes moesten elk uur gevoerd worden. Ik bleef voeren tot half 12 ’s avonds en rond 7 uur in de ochtend ging ik weer verder. Ik sliep hooguit 6 uur per nacht.
De jongen hield ik warm in de vitrine, onder een warm lampje, ook ’s nachts.
De eerste videobeelden van de kleintjes, met mijn telefoon gefilmd. Je ziet dat de kleinste (Ukkie) het koud heeft, die haalde ik er vaker uit om in mijn handen op te warmen en daarna gingen ze snel weer onder de warme lamp na het voeren.
Wordt vervolgd…
Mariek op de Kiek 