Schutting deel 2

Hier volgt het verslag van afgelopen zaterdag, het vervolg op deze log.

Drie van de vier schermen moesten gerepareerd worden. Daar begon mijn vader mee terwijl ik op zoek ging naar de gaten waar de oude palen hadden gestaan. Wel handig dat die gaten al in de grond zitten dacht ik, dat scheelt een hoop meetwerk. Het eerste gat was duidelijk te zien, het tweede en derde gat zaten beiden verstopt onder de maagdenpalm.

In het tweede gat dacht ik de overblijfselen te zien van de afgebroken paal. Die zou ik er wel even uithalen en enthousiast begon ik met mijn schepje in het gat te steken. Oeps dat was toch wel hard… Ik stak het schepje wat dieper onder het hout en probeerde het omhoog te lichten. Er leek beweging in te komen alleen bleek dit niet het hout te zijn maar mijn schepje. Het schepje stond ineens in een hoek van 90 graden. Ik probeerde hem weer recht te buigen *KRAK*…dat was het schepje. Oké, laten we dan maar met het eerste gat beginnen.

Inmiddels waren 2 tuinschermen aan de onderkant voorzien van nieuwe balken, dat zag er best weer mooi uit, tenminste aan 1 kant. De andere kant zetten we straks gewoon richting de buurvrouw besloten we, *hehehe*. De drie palen waren ook al op maat gezaagd. We plaatsten een paalhouder in het eerste gat. Mijn vader haalde een grote rubberhamer tevoorschijn en sloeg de paalhouder (met een plankje ertussen) de grond in. De splinters vlogen om mijn oren en het plankje was al snel verdwenen tussen de planten, maar ik had nog reserve plankjes.

scherm met nieuwe plank onderaan

Het laatste stukje leek erg moeilijk de grond in te gaan, pa verzamelde al zijn kracht en sloeg weer toe met de hamer. Eindelijk zat de 45 cm lange punt ver genoeg in de grond. “Zo” zei hij, “die waait niet meer om”. Ik plaatste de eerste paal in de houder om te zien of hij een beetje recht stond en dat viel niet tegen. We sleurden het eerste scherm tussen de twee palen, om te zien of het zou passen. Het scheelde ‘maar’ 5 cm! Nee hè?!? Hoe kon dat nou, we hadden het oude gat gebruikt, dan moet het toch kloppen??

Er zat niks anders op dan de paalhouder weer uit de grond te trekken. Alleen dat wilde niet zo lukken, er was geen beweging in te krijgen! Tja dan maar uitgraven! Enige tijd later hadden we een ruim gat rondom de paalhouder gegraven, nu zou het toch moeten lukken. Maar nee hij gaf nog steeds niet mee. Hij bewoog wel in één richting van links naar rechts, maar hij bleef toch ergens in vastzitten. Nog verder graven… we kwamen een houtstronk tegen waar de punt van de paal in vast leek te zitten. Sterker nog, hij leek daar half doorheen te zijn gegaan en aan de andere kant weer omhoog te steken, want de punt wees omhoog. Verbijsterd keken wij naar de verwrongen paalhouder, hoe is het mogelijk en hoe krijgen we dit ooit los.

Ik greep de rubberhamer en begon me af te reageren op de paalhouder, ik liet hem alle hoeken van het gat zien. Vies!..*BOING*..vuil!..*BOING*…klereding!..*BOING*. Weer trekken uit alle macht, maar hij gaf nog steeds niet mee pffff!!! Ik liep steeds roder aan en sloeg alle frustratie eruit, hè heerlijk zo’n hamer. Niet dat de paalhouder daar van onder de indruk was. Ik zag een beitel liggen en dacht door het hout heen te kunnen beitelen. Met een paar slagen zat de beitel muurvast. Ik mocht weer met de rubberhamer gaan slaan, alleen deze keer om de beitel los te slaan. *Krak* zei de beitel en het handvat werd gelanceerd, het metalen deel bleef muurvast achter in de houtstronk.

Oké een houtzaag dan? Nee, te weinig ruimte om te zagen in het gat. Oké een ijzerzaag dan om de paalhouder af te zagen? Te hard, ik kreeg niet eens een begin gemaakt. Mijn vader slaakte ineens een oerkreet, greep de schop en begon met zijn laatste krachten op het hout in te hakken. Helaas.. het hout hield stand.

Inmiddels lagen wij al anderhalf uur op onze knieën voor dat gat. “Weet je wat” zei mijn vader, “we maken het gat nog wat groter en begraven hem!” En zo geschiedde… we maakten het gat iets groter, duwden het onding plat en gooiden er snel een vracht grond op. “Doeiii” riepen we hem nog na. We hadden toch nog een reserve paalhouder.

pa aan het graven

Die anderhalf uur op de knieën is best lang en als je dan weer overeind moet komen, kan dat lastig worden. Ik was vrij snel overeind maar mijn vader zat nog steeds op z’n knieën, hij kon niet meer overeind komen. “Oeioeioei” kermde hij. Ik stak de schop voor hem in de grond, zodat hij zich daaraan omhoog kon trekken. Een half uurtje later stond hij alweer min of meer rechtop. Hij wilde een nieuwe paalhouder van de grond pakken en bleef halverwege steken, “oei oei oei…au au au” bukken ging ook al niet meer. Pa bleef dus nu rechtop staan terwijl ik alles van de grond mocht rapen.

We begonnen weer opnieuw met een nieuwe paalhouder. Eerst ging ik meten met een rolmaat vanaf de eerste paal, om de juiste plaats te bepalen en daarna mocht ik de nieuwe paalhouder in de grond slaan. Dat viel nog niet mee, hij stond dan ook niet volledig waterpas. De paal staat er vrij ruim in, dus je hebt aardig wat speling om de paal toch goed recht te kunnen zetten met schroeven. Dat was dan ook de volgende klus, de paal met 4 schroeven aan de paalhouder bevestigen. Daar kon weinig aan misgaan toch? Terwijl mijn vader de paal rechtop hield begon ik te schroeven. De onderste schroeven draaiden door, helemaal geen grip. Dat betekende dat het hout toch nog rot was op die plaats en dat de paal niet stevig vastgezet kon worden. Zucht, het zou eens meezitten.

We pakten het eerste scherm weer op om te kijken of het zou passen tussen de palen. Maar de vermoeidheid begon toe te slaan. Pa strompelde over zijn losgeraakte veters heen en ik viel bijna in een kuil, terwijl we probeerden het scherm op z’n plaats te zetten. Het scherm leek te passen, maar het was wel vrij krap.

Aangezien mijn vader niet meer kon bukken, ging ik zijn veters maar voor hem strikken. Op dat moment wees mijn vader ergens heen en liet daarbij het scherm los, wat direct mijn kant op kwam vallen. Oef… bijna een hersenschudding, het ging maar net goed. Door de vermoeidheid begonnen lijf en leden het te begeven. Toen ik overeind kwam schoot bij mij de kramp in mijn voeten en bij mijn vader schoot het in zijn vingers. Terwijl we zwalkend door de tuin liepen, kregen we de slappe lach vanwege onze eigen kremmigheid. Firma Kneus en co. Toen ik niet begrijpend naar de schroefmachine staarde in mijn linkerhand, die zomaar ineens in de lucht begon te schroeven, wat ik onbewust zelf bleek te doen, kregen we weer bijna de slappe lach. Het begon steeds meer op een slapstick te lijken.

Nadat we uitgelachen waren, viel het me ineens op dat het scherm een stuk hoger was dan het ene scherm dat er al stond. Dus het scherm weer weggesleurd, wat grond weggehaald, scherm teruggesleurd…en… nu stond hij natuurlijk te laag… *grote zucht*. We konden er maar beter mee stoppen voordat er echt ongelukken zouden gebeuren.

de tuin lag bezaaid met gereedschap

We waren een hele middag bezig geweest en er stond nog niet één schuttingscherm. We hadden slechts 1 paalhouder in de grond gekregen (en 1 begraven) met een wiebelende paal erin die er weer uit moet… verder had ik 1 schepje en 1 beitel minder…hoeraah. Twee van de drie palen zouden alsnog vervangen moeten worden omdat ze te rot waren. We hadden dus nieuwe palen nodig en een grondboor leek me ook wel handig!

De schuttingdelen waren in ieder geval wel weer redelijk hersteld, om het toch nog een beetje positief af te sluiten. Nu zul je denken dat we heel chagrijnig werden door alle tegenslag, we voelden ons gebroken, hadden overal pijn, handen geschaafd en bekrast. Maar eigenlijk hebben we vooral veel gelachen tijdens ons geklungel.

scheve paal

Binnenkort een nieuwe poging, als we zijn hersteld van deze uitputtingsslag!